Ja, mijn voorlopig laatste stukje op deze weblog.
Deze weblog is voor mij een succes gebleken. Het was een fijne manier om regelmatig de belevenissen en stand van zaken kwijt te kunnen. Je schrijft het van je af en aan de andere kant blijft iedereen mooi op de hoogte van het ‘laatste nieuws’.

Steeds meer beginnen we bij onze positieven te komen dat we de afgelopen periode nu echt af kunnen sluiten. En ik moet zeggen dat voelt héél goed!
lees verder….

Inmiddels wakker met een onbeschrijfelijk gevoel. Het klinkt misschien raar maar het is even wennen aan het idee dat je weer ‘beter’ bent. Je bent blij en opgelucht, maar toch is er ook nog iets onwennigs aan deze uitslag. Je bent stil van dankbaarheid.

Nog even terug naar gisteren. Om 15.45 uur hadden we de afspraak bij de internist en hoewel je misschien zou denken dat de dag heel langzaam voorbij ging, vloog de dag voorbij en voor we het wisten zaten we keurig op tijd in de wachtkamer. Hier werd de spanning wel voelbaar! Ik moet zeggen dat ik inmiddels met een wat negatieve verwachting naar de afspraak toeging, omdat ik er toch een beetje vanuit ging dat de arts wel zou hebben gebeld als alles goed was. Niets was minder waar!
lees verder….

We zijn net terug van de internist welke bij binnenkomst kort maar krachtig zei:
Goed nieuws, op de scans is niks meer te zien!
Geweldig nieuws dus.
Even een korter stukje als normaal, maar ik wou jullie dit nieuws niet onthouden.
Morgen zal ik er wat meer over vertellen.

Tot later!

Er zijn na de laatste kuur alweer 2 weken voorbij.
Het waren best 2 lastige weken, maar ze zijn mooi achter de rug, heerlijk.
Ik moet zeggen: je bent zo aan het ritme gewend van om de 3 weken een kuur met afbreken en opbouwen/ herstellen dat ik mijzelf iedere keer er aan moet herinneren dat mijn kleren niet meer apart in de was hoeven ( lekker spul die chemo ) of dat ik geen toilet meer voor mijzelf alleen heb!
lees verder….

Afgelopen vrijdag heb ik mijn 8e en (hopelijk) laatste kuur gekregen!
Mijn rode bloedcellen waren met 7,8 mooi op niveau gebleven en de witte waren wat gedaald naar 3,3.
Ik ging er vrijdag met een wat ander gevoel heen als anders. Nog net geen euforiestemming maar wel met een opgewekt gevoel van: Jan je laatste kuur, daar kom je ook wel weer doorheen! We hadden nog een vlaai meegenomen voor ‘de meiden’ van de chemounit.
Ze hebben mij de afgelopen maanden daar prima verzorgd en ik heb begrepen dat ze tijdens de koffie heerlijk van de vlaai hebben genoten.
lees verder….

De week na de kuur een beroerd weekje gehad. Veel op bed gelegen met de inmiddels gebruikelijke klachten. Ook deze keer weer veel pijn op de borst maar dat is nu gelukkig een stuk minder. Op 20 april staat de afspraak met de cardioloog gepland voor een ‘fietsproefje’ en een hartecho, dus we zullen zien wat dat weer brengt.
lees verder….

Inmiddels zit sinds vrijdag ook mijn 7e kuur er weer in.
De bloedwaarden zagen er donderdags heel mooi uit met 7,6 voor de rode en 4,6! voor de witte bloedcellen.
Ook hadden we die donderdag nog een afspraak bij de internist, Dr Temizkan, in het St Jansdal ziekenhuis.
Met hem hebben we de vervolgafspraken gepland voor de PET Scan en wanneer hiervan de uitslag te verwachten. Op 18 mei zal de PET/Scan in Amersfoort worden gemaakt en een week later op 25 mei hebben we een afspraak om de uitslag van hem te horen. Dus dat wordt een spannende dag!
lees verder….

De eerste 10 dagen na mijn 6e kuur waren best pittig met veel zware dagen.
Veel op bed gelegen met een zwaar lamlendig gevoel, waarbij je merkt dat je lichaam steeds meer moeite heeft om de kuur te verwerken. Gelukkig voel ik mij de laatste dagen weer wat beter, en ben ik weer af en toe de deur uitgeweest.
lees verder….

Afgelopen vrijdag heb ik alweer mijn 6e chemokuur gekregen. Ook deze mocht weer gewoon doorgaan. Donderdags eerst bloed geprikt en het bleek wederom, dat door de ‘oppepinjecties’ mijn bloedwaarden door de kuren heen steeds redelijk op hetzelfde niveau blijven, met 3,3 voor de witte en 7,3 voor de rode bloedcellen. Een mooie uitvinding die injecties!
lees verder….

In mijn vorige verhaaltje op deze weblog, vertelde ik over de ‘verbouwingsplannen’ en mijn geplande weekendje weg met mijn vader. Sommige dingen liepen net even anders als gepland.
Vorige week verergerde mijn griepje steeds verder met als gevolg dat Renate en ik ons, op advies van de chemounit, meldden bij de eerste hulppost van het ziekenhuis. Wat onderzoeken, longfoto’s en een hartfilmpje verder, werd ik voor ik het goed en wel doorhad opgenomen in het ziekenhuis.
lees verder….